Steef en ik zijn beide extreem vroeg wakker. De camperplek is op zich prima, maar het vooruitzicht van de terugreis zorgt denk ik voor ons allebei voor wat innerlijke onrust. We zeggen nog niks, maar weten allebei van elkaar dat we wakker zijn. Na een poos draaien en woelen kijk ik op mijn horloge en zie ik dat het nog geen 4 uur in de ochtend is. Véél te vroeg om wakker te zijn, zeker als we nog tot diep in de nacht moeten rijden. Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt niet.

Vandaag is de laatste dag van de vakantie en dat is voor mij toch weer even slikken. Wat ben ik gek op dit land! 

Deze ochtend moeten we nog een klein stukje rijden naar een parkeerplaats bij Vrådal, het startpunt van onze wandeling van vier uur. We hadden het voornemen om het hek weer netjes terug te plaatsen, maar gisteravond hebben we gezelschap gekregen van nog twee campers. Het hek nu terugplaatsen zou vrij onaardig zijn, omdat zij dan dus niet meer weg kunnen... Iets in mij wil deze streek wel uithalen, maar we besluiten ze dat niet aan te doen...

We worden wakker in een prachtig bevroren landschap. Wat een ongelooflijk fotogeniek stukje natuur is dit! Voordat we überhaupt een beetje wakker en aangekleed zijn, hebben we al heel veel mooie foto's gemaakt! Hannah en ik hebben van de week een thermosfles gekocht, die zich deze ochtend ook goed laat lenen voor een mooi plaatje tussen de bevroren bosbessenplantjes. De tekst op de fles luidt: Livet er best ute, wat betekent: Buiten is het leven op zijn best! En dat is het!

Vannacht was het ijskoud, waardoor we zelfs de binnenkant van de camper moesten krabben! Dit is de eerste nacht dat Steef en ik het echt koud hebben gehad in bed. We hebben totaal geen mobiel bereik, dus precies weten we het niet, maar op het moment dat de zon alweer hoog aan de hemel staat en we weer binnen het bereik van het mobiele netwerk rijden, is het nog steeds -2°C. We gokken dus op een nacht van ongeveer -10°C...

Vanmorgen hebben we de wekker gezet, want we moeten een flink stuk rijden en willen eerst nog een korte wandeling maken vlakbij de camping. Daarom vertrekken we rond 8 uur naar het startpunt van de route. Åmotan is een dal waar drie grote watervallen in uitkomen. We kunnen kiezen voor een lichte wandeling van 1,5 uur of een zware wandeling van 4 uur. De lichte wandeling komt langs twee watervallen en de zware langs alledrie. We kiezen voor de eerste optie en dat is niet alleen omdat we vandaag ook nog ver moeten rijden... 

Vanmorgen was het even droog, dus ik maak snel nog een foto van ons overnachtingsplekje. Vandaag rijden we over weg 64 richting de Atlantische weg, waar Stefan zijn hart het in 2015 zowat begaf van angst op de boogbrug. 'Nooit meer...', waren toen zijn woorden na de laatste brug. Maar...., angsten zijn er om aan te gaan, dus we hebben de Atlantische weg ook dit keer gewoon weer in de route verwerkt. Nu alleen vanaf de andere kant, zodat de engste brug als één van de eerste komt en de rest daarbij in het niet valt. Onderweg vraag ik of Steef al gespannen is. Hij zegt van niet en we bespreken wat ik eventueel voor hem kan doen. De Wild Orange olie van doTERRA zit in de diffuser (om te laten relativeren) en die hoef ik alleen maar aan te zetten zodra we de Atlantische weg naderen. Eigenlijk gaan we er vol vertrouwen, maar met een gezonde dosis spanning op af!

Deze morgen kunnen we in alle rust opstarten, want onze RIB-excursie start pas om 11.00 uur. Om vanavond te kunnen koken hebben we nog een flinke afwas te doen, dus rond half 10 lopen we met z'n vieren naar het sanitairgebouw waar we als een geoliede machine een hele berg afwas binnen een paar minuten wegwerken. Ik spoel in de eerste wasbak, Lex wast in de tweede wasbak en Hannah en Stefan drogen af. Alsof we het al jaren doen zo!

Goed geslapen en vooral heerlijk gedoucht op camping Kjørnes. Deze ochtend doen we rustig aan, want er staat voor vandaag alleen zo'n 250km rijden op de planning. Rond 11.15 uur rijden we richting weg 55, de weg die ik in 2015 als zeer mooi heb bestempeld. Toen vooral wit. Wat zal hij nu voor ons in petto hebben?

Na een toffe dag vol adrenaline worden we de volgende ochtend goed wakker. Vandaag staat er weer een wandeling op de planning. Een gemiddeld zware wandeling van zo'n 13 km, waar we volgens internet ongeveer 3,5 uur over doen. We rijden in ongeveer 1,5 uur naar Hjelle, waar het beginpunt van de wandeling is. De wandelroute leidt ons door een rivierkloof, waar prachtig turquoise water doorheen kolkt. Links en rechts zien we meerdere watervallen die deze rivier van water voorzien. We steken hem meerdere keren over via stevige bruggen. Onderweg komen we ook nog een hangbrug tegen. Daar hoeven we eigenlijk niet overheen, maar we besluiten alle vier de uitdaging aan te gaan. Superspannend boven dat woest kolkende water!

Vandaag is de dag! Na weer een lange nacht slapen, voelt mijn lijf er klaar voor. Ik word voor het eerst deze week wakker zonder pijn in mijn nek en heb meteen het gevoel dat de vakantie nu écht begonnen is. Na onszelf klaargemaakt te hebben voor vertrek, rijden we naar Flåm. We zijn ruim op tijd voor het treintje dus kijken eerst nog even rond in de winkeltjes. Om 10.00 uur zoeken we een plekje in de trein. De rechterkant lijkt het meest in trek, dus na een kort onderzoek besluiten ook wij om aan die kant te gaan zitten. Dat blijkt een goede keus te zijn, want we passeren prachtige uitzichten en watervallen die vooral aan deze kant te bewonderen zijn. Bij de stop in Vatnahalsen stappen we uit voor de zipline waar gelukkig een toilet is om wat 'spanning' los te laten...

Na een lange nacht slapen die we allemaal best goed konden gebruiken, worden we wakker in een koude camper. We zitten op bijna 1000 meter hoogte op een hoogvlakte en dat betekent dat de nachten alweer rond het vriespunt zijn en dat het waait, ongeveer windkracht 8... Wanneer we uitademen zien we condenswolkjes uit onze monden komen. Gelukkig hadden we een lekker dekbed mee wat er, samen met sokken tegen koude voeten, voor gezorgd heeft dat we een prima nacht hebben gehad.