Maandag 4 februari. Het is zover! Mijn behandeling gaat van start!! Bij binnenkomst moet ik eerst wat papierwerk invullen. Daarna ga ik naar de functionele MRI scan. Die is erg vermoeiend. Testjes uit moeten voeren terwijl de keiharde geluiden van het MRI apparaat door mijn hoofd knallen. Het is heftig... Daarna krijg ik een aantal behandelingen. Een massage, intervaltraining, rustmomenten, het slaan van ritmes, 'simpele' multitask-oefeningen (die later in de week nog véél ingewikkelder worden), die soms hilarisch onuitvoerbaar zijn, maar die ervoor zorgen dat alle gebieden in de hersenen aan het werk moeten. Einde van de middag krijgen Stefan en ik de uitslag van de scan. Het was voor mij niet heel schokkend. Er kwam namelijk exact uit waar ik de afgelopen 6,5 jaar zoveel last van heb gehad. 'Een feest der herkenning' is wat overdreven uitgedrukt, maar in ieder geval is het heel fijn om alles wat ik gevoeld heb, eindelijk eens bevestigd te krijgen! Het zit dus niet tussen mijn oren, figuurlijk gezien...

's Avonds ben ik totaal opgebrand en protesteert mijn lichaam hevig. Normaal zou ik nu de komende dagen in een stil huis op de bank liggen, totdat mijn lichaam me weer toestemming geeft om iets te doen. Maar nu niet. Want morgen begint de training om kwart voor negen en duurt het tot half vijf. Het voelt als een onmogelijke opgave... Ik slaap lekker, maar word veel te vroeg wakker door de jetlag. Het voelt alsof ik door een gehaktmolen ben getrokken gister. Wat zal vandaag een zware dag worden!

Bij Cognitive FX aangekomen vul ik weer dezelfde lijst in als gister. Dit moet iedere ochtend en ook aan het einde van de dag gebeuren. Ik zie op tegen vandaag en nadat ik mijn spullen in mijn kluisje heb opgeborgen, plof ik op de bank in de wachtruimte om te wachten tot ik word opgehaald voor mijn eerste behandeling. Wonder boven wonder kom ik de dag best redelijk door. De mooie combinatie van de verschillende therapieën zorgt ervoor dat alles precies op het juiste moment wordt afgewisseld, waardoor je veel meer blijkt te kunnen dan je vooraf dacht. Opgelucht lachend loop ik naar de auto wanneer Stefan me voor de deur van de kliniek op staat te wachten. 'Ja, ik voel me wel verrot, maar lang niet zo erg als ik verwacht had!', zeg ik lachend tegen hem. De hoopvolle gedachte die voorzichtig de kop op steekt, probeer ik nog even te onderdrukken. 

De dagen daarna voel ik mezelf vooruit gaan. Aangezien de therapeuten hebben aangegeven dat je meer uitdaging kan vragen als je het gevoel hebt dat het je te makkelijk afgaat, loop ik woensdagochtend vol zelfvertrouwen de kliniek binnen. 'Er mag wel een schepje bovenop.' Op donderdag hetzelfde. 'Maak me gek!', grap ik. Dat heb ik geweten... Tot bijna huilen aan toe krijg ik onmogelijke opdrachten waarbij ik ontzettend veel dingen tegelijk moet doen, tussendoor ook nog antwoord moet geven op vragen, met veel afleidende geluiden op de achtergrond en ballen die naar me toe gegooid worden en waarvan het de bedoeling is dat ik ze vang en terug gooi. Ik blokkeer volledig, maar de therapeut stopt niet. Ineens lukt het me weer om met één van de dingen te beginnen, daarna nog één en voor ik het weet zit ik weer in het onmogelijke ritme van de opdracht. De therapeut moedigt me aan. 'Ja, dit is het!', roept hij en hij legt uit dat blokkeren helemaal niet erg is. Het gaat erom dat je het daarna weer oppakt. Op dat moment maakt je brein weer de goede verbindingen aan. 'Yes!', denk ik. Ik merk dat het overenthousiaste meisje dat geen uitdaging uit de weg gaat en een behoorlijke portie prestatiedrang heeft, er nog steeds is! En jemig, wat heb ik haar gemist!! 

Op vrijdag heb ik de afsluitende functionele MRI scan. Nu kunnen we zien wat er verbeterd is... De spanning van de scan en de daarbij behorende uitslag, wat toch een beetje voelt als een examen, nemen even de overhand. Ik heb het gevoel alsof ik het volledig verkloot heb. Dit blijkt nergens voor nodig te zijn, want het gaat erom wat erin je hoofd gebeurt en hoe de doorbloeding is verbeterd. Niet om hoe goed of slecht je de testen maakt tijdens de MRI. We worden opgehaald en meegenomen naar het kantoor. De dame waarmee ik het videogesprek had kijkt me stralend aan. We bekijken eerst nogmaals de uitslag van de eerste scan. Daarna legt ze de uitslag van de tweede scan ernaast. Ik kan mijn ogen niet geloven, wat een verschil! Mijn brein is in staat om weer prima te gaan functioneren! Dat betekent alleen niet dat het nu al meteen prima functioneert. Daar moet ik nog hard voor blijven werken. Mijn brein moet de gewoonte afleren om de dingen te doen zoals hij het de afgelopen 6,5 jaar heeft gedaan en ik moet weer vertrouwen krijgen in mijn hersens en mijn lichaam. Een flinke uitdaging, maar ik ga hem graag aan.

De week daarna in Amerika (het werd afgeraden om direct terug te gaan vanwege de jetlag en de impact die dat op je brein heeft) merk ik de eerste verschillen al. Ik kijk anders uit mijn ogen, kan gesprekken beter volgen, kan een dagje op pad zonder allerlei klachten te krijgen, heb minder last van de koplampen in het donker, heb geen oordoppen meer nodig gehad en het is rustiger in mijn hoofd! Ik voel me gezegend dat ik direct al zóveel verschillen merk en stroom over van dankbaarheid dat ik dit heb kunnen doen!

Lees verder op: Mindfuck