Jeetje, daar zit ik dan... Negen jaar nadat mijn leven zo drastisch veranderde! Waar ik er het eerste jaar nog van uitging dat ik weer helemaal de oude zou worden, verstompte dat gevoel in de jaren daarna. Het vertrouwen in herstel ebde langzaam weg, samen met het vertrouwen in mezelf. Lang heb ik gedacht dat ik nooit meer een ‘normaal’ leven zou krijgen. Wel is er altijd een sprankje hoop gebleven. Ik hoopte dat ik ooit een manier zou kunnen vinden om mijn eigen geld te gaan verdienen en om weer iets van een sociaal leven op te kunnen bouwen waarbij de gevolgen van deze beide activiteiten min of meer in balans zouden zijn met hetgeen wat ik gedaan had. Dus niet bijvoorbeeld anderhalf uur iets leuks doen en daar ruim twee weken van bij moeten komen, maar dan maar een dag. Of hooguit twee... Laten we de lat niet te hoog leggen... Hoe fantastisch zou dat al geweest zijn?!

Nooit had ik meer durven dromen dat ik zover had kunnen komen als waar ik nu sta! Het kleine sprankje hoop wat er altijd is gebleven werd door het eerste bericht wat ik las over Cognitive FX aangewakkerd alsof er een jerrycan benzine over een gloeiend stuk hout gegooid werd. En dat vuur brandt nog steeds! Alle kansen die ik binnen handbereik kreeg heb ik met twee handen aangepakt en niet meer losgelaten. Ik heb me volle bak gericht op de toekomst en niet meer achterom gekeken om te balen over wat me is overkomen. Wel kijk ik af en toe nog even terug om mezelf te beseffen waar ik vandaan gekomen ben. Het heeft me namelijk ook zoveel moois gebracht! Ik heb het vertrouwen in mezelf teruggevonden. Op slechte dagen, die ik af en toe echt nog wel heb, kan ik tegenwoordig genieten van hoe slecht ik me voel. Dat klinkt gek hé? Ik voel me dan precies als hoe het een paar jaar geleden elke dag was, alleen kan ik er nu op vertrouwen dat het één of hooguit twee dagen later weer goed is. En dan besef ik me weer even waar ik vandaan gekomen ben en dat gezondheid en een goed functionerend lichaam niet zomaar vanzelfsprekend is... Ook heb ik mezelf onwijs goed leren kennen, ik weet uit welke diepe dalen ik me terug omhoog kan vechten en ik weet hoe sterk mijn relatie is en dat we ondanks een hele berg shit toch elke dag plezier kunnen hebben samen!

Maar het grootste kado wat ik heb gekregen van deze ervaring is dankbaarheid. Dankbaar voor mijn positiviteit, mijn veerkracht, mijn doorzettingsvermogen en de tweede kans die ik heb gekregen (en gegrepen). Dankbaar voor mijn relatie met Stefan, die deze zware jaren met vlag en wimpel heeft overleefd. Natuurlijk héél dankbaar voor iedereen die me gesteund heeft om de behandeling in Amerika mogelijk te maken zonder dat ik mezelf daarvoor diep in de schulden heb hoeven steken! Dankbaar voor alle lieve mensen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Dankbaar dat ik weer enorm kan genieten van de kleine dingen in het leven. Soms zelfs de piepkleine dingen! Dankbaar voor de steun van het UWV om mijn leven weer terug op te pakken. Dankbaar voor het vertrouwen en de kansen die ik krijg bij Paard & Coaching Rotterdam, mijn lieve collega’s en de voldoening die ik voel na iedere coachingssessie. En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Dankbaarheid, ik gun het echt iedereen om dit ten volste te ervaren! 

Maar nu even terug naar de titel van dit laatste hoofdstuk.

Wat begon als een website voor onze toekomstige reisverhalen, werd al snel ook een platform waar ik mijn ervaringen rondom mijn hersenletsel op deelde. Met daarvan nu dus het laatste hoofdstuk. Dit verhaal is klaar, mijn leven heeft een herstart gekregen en er kan aan een nieuw boek begonnen worden. Een boek in de vorm van mijn eigen coachingspraktijk. En om de cirkel rond te maken wordt dat dus Bumpy Roads Coaching & Begeleiding. Omdat het leven nou eenmaal niet altijd over strak geasfalteerde wegen kan gaan!

De komende tijd zal deze website daarom aangepast gaan worden. Dit verhaal en mijn (toekomstige) reisverhalen zullen er op blijven staan, maar ik zal hier ook mijn diensten aan gaan bieden. Want nog dit jaar rond ik mijn opleiding af en ben ik coach voor mensen die wel wat ondersteuning kunnen gebruiken bij de hobbels die het leven te bieden heeft! Een aantal dagen per week zal ik coachen bij Paard & Coaching Rotterdam (https://www.paardencoaching-rotterdam.nl/) en de andere dagen bied ik vanuit mijn eigen praktijk coaching aan voor kinderen, jongeren en volwassenen, traumacoaching en begeleiding bij het leren leven met (hersen)letsel. In het komende jaar hoop ik me ook nog te gaan laten bijscholen tot Jobcoach, zodat ik mijn coaching kan gaan uitbreiden met werkfit- en re-integratietrajecten. Dat lijkt me wel een mooi pakket om mee te beginnen. Dus kan jij nu of in de toekomst hulp gebruiken om de Bumpy Roads van jouw leven te bedwingen? Weet dan dat ik voor je klaar zal staan!

Dit gedicht schreef ik een tijdje geleden over wie ik als coach zal zijn:

Heeft het leven je op de proef gesteld?

Of liet je lijf je in de steek?

Durf je nu niet meer te vertrouwen

Op wat eerst vanzelfsprekend leek?

Ik leer je afstand te nemen

Van hetgeen wat onoverkomelijk lijkt,

Want misschien verbergt het wel iets moois

Als je het eens van een andere kant bekijkt.

Open en eerlijk praten we

En samen doorvoelen we de pijn.

Ik pak je hand en laat je zien

Dat zelfs nu het leven heel mooi kan zijn.

Wees niet bang, ik blijf bij je,

Samen richting een nieuw begin.

En zodra het kan laat ik je los

En ga jij vol vertrouwen jouw toekomst in!

Dit is het dan. Het cirkeltje is rond. En wat mij betreft kan dit verhaal afgesloten worden met een dikke vette:

. . . En zij leefde nog lang en gelukkig !