7 november 2013. Mijn vriend en ik wonen ondertussen samen in het westen van Nederland. Dat betekent ook dat ik kennis mag maken met nieuwe artsen, die hopelijk ook nieuwe inzichten met zich meebrengen. Het ongeluk is ondertussen ruim een jaar geleden en er is nog bar weinig veranderd in mijn situatie. Het maakt me bang voor de toekomst en bij tijd en wijlen ga ik hierdoor door hele diepe dalen...

Vandaag heb ik een afspraak bij mijn nieuwe revalidatiearts. Ik vertel hem mijn verhaal en heb alle klachten waar ik last van heb op papier gezet. Mijn geheugen is een chaos, dus mijn spiekbriefje zorgt ervoor dat ik niks vergeet. Hij hoort me aan en zegt: 'Het lijkt erop dat je whiplashgerelateerde klachten hebt.' Mijn mond valt open... Was dat niet wat ik twee maand na het ongeluk ook al aangegeven heb? Was het niet handig geweest als ik toen direct de juiste behandelingen had gekregen? Had dat voor mijn herstel niet heel veel goed gedaan? Ik probeer mijn woede niet teveel te uiten. Deze arts kan immers niks doen aan de kortzichtige en stugge reactie van mijn eerste neuroloog... Hij stelt voor om me met spoed aan te melden voor een revalidatietraject. Eindelijk! Een arts die voor me gaat! Ik zou hem wel willen zoenen, maar ik hou me in...

Thuis aangekomen uit ik mijn blijdschap op Facebook:

Yes!! Groen licht gekregen voor mijn revalidatietraject! Niet alleen om leren omgaan met de klachten, maar hopelijk ook om grote stappen vooruit te zetten! Kom maar op!


24 juni 2014. Vandaag mag ik dan eindelijk komen voor de intake voor mijn revalidatie en hoor ik het plan wat het multidisciplinaire team voor mij bedacht heeft. Ik kan niet wachten en heb besloten om er hoe dan ook vol voor te gaan. Alles en iedereen zal de komende periode moeten wijken, want dít is mijn kans!

Vol goede moed loop ik het kantoortje in. Daar zit weer een nieuwe revalidatiearts, een dame dit keer. Zij heeft de supervisie over de revalidatietrajecten die hier in de kliniek gegeven worden. Ik flap er in mijn enthousiasme gelijk uit dat ik reuze benieuwd ben naar de plannen en dat ik niet kan wachten om al mijn klachten aan te pakken! 'Nou, dan help ik je gelijk even uit de droom. We gaan je hier nergens vanaf helpen. We gaan je leren omgaan met je klachten.' .......... Het gemak waarmee zojuist de grond onder mijn voeten weg gebeukt werd, zorgt ervoor dat ik emotioneel even niet meer in dat kamertje sta. Ik zie een waas en hoor niks anders dan de ruis in mijn oren. Alle hoop op herstel in één klap weg. Er schiet van alles door mijn hoofd... Zal ik ooit nog kunnen werken? Een sociaal leven kunnen hebben? Toekomstplannen kunnen in de prullenbak en een gezinnetje stichten gaat misschien wel nooit meer lukken... Langzaam kom ik weer terug in de situatie. De afwezigheid in mij maakt plaats voor boosheid en onmacht. Hoorde ik dit nou echt goed? 33 jaar oud en moeten leren omgaan met mijn klachten? Ik ben verdomme in de bloei van mijn leven! Ik wil niet leren omgaan met mijn klachten! Ik wil er vanaf!! Ik kook van binnen. Dit is niet het juiste revalidatietraject voor mij! Ik wil iemand die me er doorheen sleurt, schopt, slaat of wat er ook maar voor nodig is om deze ellende achter me te laten! Ik wil er álles voor doen om hier vanaf te komen, om weer te worden wie ik was, maar ik kom hier niet om te leren omgaan met mijn klachten! Het liefste wil ik opstaan en wegrennen, maar mijn benen blijven staan... De arts ziet de worsteling die ik heb met mijn emotie. 'Een ander soort traject ga je hier in Nederland niet vinden', zegt ze er nog achteraan. Ik kan helemaal niks met deze als troost bedoelde woorden... Dit is niet waarvoor ik hier kwam...

Ik hoor het plan aan, maar ben er met mijn hoofd niet meer bij. Om te herstellen, zal ik moeten leren omgaan met mijn klachten. Ik luister niet echt... Er zal een fysiotherapeut, ergotherapeut en psycholoog ingezet worden. Vooral ontspanningsoefeningen in het begin. Natuurlijk, echt wat voor mij... Daarna voorzichtig proberen om de activiteit weer rustig op te bouwen. 'Het gaan pittige weken worden.' Pittig, pff... ik kan het me niet voorstellen.

Ik vraag me vaak af of ik anders gereageerd zou hebben als het op een andere manier gebracht zou zijn. Iets zachter, iets minder lomp... Zoiets als:

We gaan ons richten op het nu. We gaan de situatie zoals hij nú is, op dit moment accepteren. Vanuit daar gaan we opbouwen. Accepteren voelt al snel als je erbij neerleggen dat het voor altijd zo blijft. Maar dat hoeft echt niet zo te zijn. Op dít moment heeft je lichaam heel veel rust nodig. Hoe eerder je daar naar luistert en dat dus op dít moment accepteert, hoe sneller je ook weer vooruitgang zult zien!

Ik heb een soort aversie tegen woorden als 'langzaam', 'rustig opbouwen', 'kleine stapjes vooruit'. Mijn hele leven lang heb ik het uiterste gevraagd van mijn lichaam. Geen uitdaging ging ik uit de weg. Of het nou was qua werk, in de sportschool, op het paard, activiteiten tijdens vakanties of op mijn snowboard op de piste, het kon me niet gek genoeg gaan! En nu? Nu moet alles langzaam, voorzichtig en zijn kleine stapjes vaak al veel te groot. Mijn hele lijf is één bonk stress en frustratie.

Ik weet ook niet wat ik verwacht had van revalidatie. Ik had in ieder geval gehoopt dat een groot, gespierd, personal-trainer-achtig type tegen me zou zeggen: 'Kom dame, we gaan je hier wel even doorheen slepen. Het gaat heftig worden, maar we kúnnen dit! Kwestie van doorpakken!'
Maar helaas... Ik had het totaal verkeerd ingeschat.

14 augustus 2014. Volgende week is mijn ongeluk alweer twee jaar geleden en vandaag is mijn eerste echte dag revalideren. Twee keer per week mag ik hier naartoe, tien weken lang. Ondertussen heb ik de intake wat laten bezinken en heb ik besloten om er hoe dan ook voor te gaan. Die drill-instructor kan later altijd nog....

Lees verder op: Ergotherapie