Ik ben behandelmoe. Na zoveel jaar alles geprobeerd te hebben, ben ik er nu even helemaal klaar mee. Ik heb het hele reguliere en alternatieve circuit doorlopen en heb zelfs behandelingen ondergaan die zo vaag zijn dat ik ze niet eens op papier durf te zetten. Ik zou direct de indruk wekken klaar te zijn voor een gesloten psychiatrische afdeling, haha! Het besef dat het nooit meer zo zal worden als het was is aan het indalen. Ik besluit voorlopig even helemaal niks meer te doen. Even alle tijd voor mezelf, geen hoop op herstel meer, geen goedbedoelde adviezen, alleen maar rust. En dat voelt eigenlijk als een opluchting. Het lukt heel af en toe om weer voorzichtig te genieten van kleine dingen, ook al worden ze altijd gevolgd door een aantal slechte dagen met veel pijn en vermoeidheid. Het lukt na verloop van tijd steeds beter om die twee dingen los van elkaar te zien en dat maakt het leven echt een stukje makkelijker. 

Waar ik in het begin nog erg vaak terugval in frustratie, merk ik dat dat na een tijdje steeds minder vaak gebeurt. Het gaat wat beter met me sinds het oke is dat het even wat minder gaat. Ik plan maximaal één afspraak buiten de deur per week en hou daar de rest van de dagen rekening mee. Dus heb ik in het weekend een verjaardag waar we een uurtje heen gaan, dan kan er op dinsdag misschien nog iemand een bakkie koffie komen drinken. De rest van de week probeer ik op te laden om dat uurtje op die verjaardag te kunnen zijn. De drie dagen na die verjaardag plan ik vrij om bij te komen. Voel ik me op de dag van de verjaardag onverwacht toch heel slecht, dan zeg ik af. Helaas wordt dat niet altijd geaccepteerd en bekoelen vriendschappen erdoor.

Het voelt goed om niet meer zo te vechten, maar nog best regelmatig word ik overvallen door een gevoel van machteloosheid. Deze leefstijl staat zo gigantisch ver weg van wie ik werkelijk ben! De schreeuw in mij dat dit het niet kan zijn voor altijd is er nog steeds, maar ik luister er niet meer naar. Even niet, misschien wel nooit meer. Het jarenlang vechten heeft me uitgeput en de mist in mijn hoofd wil maar niet optrekken.

Mist

Een hele kleine wereld

Het is niet waar ik voor koos

Ik weet niet waar naartoe te gaan

Mijn zicht is uitzichtloos

Waar ik ook om me heen kijk

Kleur is een groot gemis

Die eens zo mooie wereld

Voelt als een gevangenis. 

Lees verder op: The American Dream