Soms heb je ineens dat je door een combinatie van factoren wat minder lekker in je vel zit. Het voelde vlak na CFX alsof ik de pauzeknop weer los kon laten en door kon gaan waar ik gestopt ben op 21 augustus 2012. Soms had ik het gevoel mijn gemiste tijd in te moeten halen. Maar al snel besefte ik me dat geen optie is. Zeven jaar thuis met hersenletsel heeft me een ander mens gemaakt. De dingen waar ik toen zoveel plezier in had, lijk ik nu een stuk minder leuk te vinden. Zo ook de activiteiten die ik de laatste paar jaar voor mezelf had bedacht als 'mogelijkheden binnen mijn beperkingen'. Het voelt ineens niet meer echt passend bij mij en mijn situatie. En dat is raar en verwarrend...

Wie ben ik eigenlijk en waar wil ik naartoe met mijn leven? Het willen weten wie ik geworden ben, welke richting ik op wil en welke stappen ik daarvoor moet gaan zetten zorgt voor chaos in mijn hoofd. In een gesprek bij het UWV geef ik aan dat ik verder wil. Dat ik wil gaan re-integreren. De mevrouw die mijn contactpersoon is vraagt hoe ik dat zie. Ik vertel haar dat ik geen idee heb welke richting ik op wil. 'Ik weet waar mijn passie ligt, maar wil absoluut geen werk meer waar ik dagelijks de kans loop om in elkaar geslagen te worden... Maar ik heb wel uitdaging en afwisseling nodig. Misschien moet ik een opleiding gaan volgen. Maar welke weet ik nog niet precies. Ik weet überhaupt niet of leren nog een optie is met mijn brein.' Ze onderbreekt me. 'Ik denk dat je een beetje te snel gaat. Vergeet niet dat je al zeven jaar niks gedaan hebt. Geen werkritme en je hebt al helemaal je brein niet intensief gebruikt.' Ik snuif en denk aan al het piekeren wat ik gedaan heb. Ze bedoelt het vast anders. Ze vervolgt: 'Misschien is het een idee om eerst een interessetest te doen. Ook kunnen we een test doen waarin we kijken waar je in het leven waarde aan hecht. En we kunnen een competentietest doen om te kijken welk niveau je aankunt.' Dat lijkt me wel wat. Ik ben reuze benieuwd naar deze dingen en wie weet komt er wel wat verrassends uit waar ik vervolgens weer op verder kan borduren. 'Daarna', zegt ze, 'kunnen we een werkfit traject gaan starten. Die duurt maximaal anderhalf jaar. Je wordt dan gecoacht in het dagelijkse leven om weer ritme te krijgen, te leren om jezelf niet voorbij te lopen en je belastbaarheid te vergroten. Daarna start pas het re-integreren. Dat duurt dan nog een half jaar.' Na een snelle rekensom besef ik dat ze twee jaar uit wil trekken om mij weer aan het werk te krijgen. 'Is dat niet een beetje zonde van mijn tijd?', vraag ik. 'Denk je dat je het nu, zo out of the blue, al allemaal aan zal kunnen?' Ik denk er even over na, maar moet al snel concluderen dat dat gekkenwerk zou zijn. Ik zou binnen no-time in een burn-out zitten...  We spreken af dat ik een oproep krijg voor alle testen en daarna gaan we het werkfit traject starten.

Door de chaos in mijn hoofd en de wanhoop om zo snel mogelijk te willen weten welke richting ik op wil, laat ik me de laatste tijd een beetje uit het veld slaan. Ik voel me down en de focus op mezelf en mijn herstel is er eventjes niet meer. Van CFX heb ik genoeg handvatten gekregen om te weten wat ik moet doen in dit soort situaties, maar de motivatie is weg. Het zorgt ervoor dat ik ongemerkt toegeef aan mijn oude patroon. Ik zit weer veel op de bank, mijn energie is ver te zoeken en de wil om er wat van te maken is verdwenen. Ik dwaal voor mijn gevoel maar een beetje rond en heb geen idee welke weg ik in moet slaan. Er beginnen voor mijn gevoel klachten terug te komen die ik al een tijdje niet meer ervaren heb. En dan komen de gedachten: 'Zie je wel, het komt terug', 'Ik heb weer eens te vroeg gejuicht', 'Dus er zijn toch restklachten...'.

Het aan de ene kant weten wat ik moet doen, maar aan de andere kant de motivatie missen en me laten beïnvloeden door al die negatieve gedachten, zorgt af en toe voor pittige innerlijke discussies. Het engeltje op mijn ene schouder en het duiveltje op mijn andere liggen regelmatig met elkaar in de clinch... Maar ik voel dat ik steeds dichterbij het punt kom om de handvatten van CFX weer te grijpen en de regie terug te pakken. Maar nu lukt dat nog niet. Ik besluit om even toe te geven en niet meer zo streng naar mezelf te zijn. Het komt wel... 

Na twee dagen zit ik weer op de fiets om mijn intervallen te doen. Mijn training heeft weer prioriteit en dat voelt goed. Bizar eigenlijk hoe snel je je dan weer een stuk beter voelt en best een beetje stom dat ik eerst zo'n stuk moet zinken om mezelf weer bij elkaar te rapen! De balans vinden blijft een ingewikkeld proces waarbij je sterk in je schoenen moet staan en waarbij eigenwaarde enorm belangrijk is! De juiste mindset is echt van levensbelang!

Lees verder op Visuele uitdagingen