Na verschillende fysiotherapeuten en personal trainers te hebben gesproken, heb ik nog niemand kunnen vinden die me voor mijn gevoel kan of wil helpen. Dat mijn idee anders is dan dat ze hier in Nederland gewend zijn interesseert me niet zoveel, maar degene die ik het vertrouwen geef om samen met mij het idee uit te voeren, moet wel een beetje verstand van zaken hebben. Hij of zij moet niet alleen begrijpen hoe het menselijk lichaam werkt, maar ook wat kennis hebben over het brein. De kans dat de situatie slechter wordt, moet tot een minimum beperkt worden. Dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb... Maar ik wil de moed niet verliezen, mijn gevoel dat dit de sleutel is, is zó ontzettend sterk! Ik blijf rondstruinen op internet en vind een fysiotherapeut met héél veel kennis op allerlei gebieden. Hij is sportman geweest en ondersteunt nationale teams op hoog niveau. En hij heeft bij zijn praktijk zo'n toffe trainingszaal met allerlei Cross-fit achtige attributen waar zelfs topsporters trainen. Als Cross-fit al bestaan had voordat ik thuis kwam te zitten was dat zéker iets geweest wat ik als sport had kunnen gaan doen. Het idee om daar over een tijdje afgebeuld te gaan worden, maakt me blij.

Ik maak een afspraak voor een consult om me door deze fysio eens goed na te laten kijken. Hij vertelt heel duidelijk waar het verkeerd zit in mijn lijf en zet recht wat er scheef staat. Ieder peesje en minuscuul spiertje weet hij te benoemen. 'Pijn in je nek? O, als ik dan hier onderin je rug druk, voel je het niet meer.' Klopt ja... Dat hij kennis heeft over het lichaam is me duidelijk. Ik vertel hem over mijn situatie en over het plan dat ik heb. 'Ik denk dat je hier op de goede plek bent en dat ik je zeker verder kan helpen. Maar eerst wil ik dat je een aantal keer komt om je lijf weer recht te krijgen. Pas daarna kunnen we het gaan belasten.' Klinkt aannemelijk en ik maak direct een vervolgafspraak. 

Na een aantal behandelingen vertelt de fysio me dat hij wil dat ik een aantal gesprekken heb met een psychomotorisch therapeut. Die zal, als ik er aan toe ben, ook met mij de Cross-fit zaal in gaan. Verblind door het idee van mezelf zwetend in de trainingszaal stem ik ermee in.  

Zinvolle gesprekken en allerlei massages volgen. Gesprekken waarin ik heel regelmatig zwaar geconfronteerd word met de manier waarop ik omga met mijn klachten. 'Weet je,', zegt de psychomotorisch therapeut op een dag, 'zolang je zó krampachtig vasthoudt aan het verleden, sta je met je rug naar de toekomst. Op deze manier kom je geen stap vooruit. Je staat verkeerd om in het leven! Het is tijd om je om te draaien en vooruit te kijken in plaats van te kijken naar hoe het was. Het verleden is geweest en dat krijg je nooit meer terug, maar de toekomst ligt voor je en biedt heus tal van mogelijkheden. Je moet er alleen naar durven kijken.' Zonder adem te halen kijk ik hem aan. Ineens zie ik het voor me. Ik zie mezelf letterlijk met mijn rug naar de toekomst staan. Blind voor de mogelijkheden en alleen maar gefocust op hoe het was. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik besef me dat dit inderdaad geen zin heeft op deze manier. 

's Avonds maak ik het gedicht waar ik een poos geleden aan begonnen was af en geef het zelfs een titel. Het acceptatieproces is begonnen...

Acceptatie

Hoe ga je om met ineens een ander leven?
In mijn hoofd zit het wel goed, maar mijn lichaam werkt me tegen.
De wereld om me heen gaat door, er is nog zoveel wat ik wil...
Ik worstel in mijn eentje en sta stil.

Leven met de dag en niet teveel verwachten.
Zo schijn je 'heel gemakkelijk' het leed iets te verzachten.
Een leven zonder plannen, zonder iets in het verschiet.
Maar ik wil graag vooruit kijken, alleen ik zie het niet...

Weken, maanden, jaren, de tijd wacht niet op mij.
De wereld draait wel door, maar het gaat aan me voorbij.
Iedereen is druk en ik zit langs de kant.
Een gevoel van machteloosheid neemt de overhand...

Ik voel soms jaloezie naar de mensen om me heen.
Ik kan er niets aan doen, dan ben ik boos op iedereen.
Ik zou zo graag meedoen, mis de gezelligheid.
Maar mijn leven is nu anders, zonder impulsiviteit.

Plannen, plannen, plannen, dat is alles wat ik doe.
Ik kan er niet aan wennen, ik geef er niet aan toe!
Ik wil terug naar hoe het was, hou vast aan het verleden.
Geen ruimte voor de toekomst en ook niet voor het heden.

Hoe langer dit verzet duurt, hoe duidelijker het gegeven,
Vechten tegen het heden is geen weg naar een beter leven.
Mijn denken moet veranderen, mijn lijf gaan accepteren.
Hoe eng ik het ook vind, loslaten is te leren.

Mijn mindset gaat vooruit, kleine stapjes, pas voor pas.
Een nieuwe toekomst ligt nu voor me, 't wordt niet meer zoals het was.
Het leven kan soms hard zijn, je blijft niet ongeschonden.
't Veroorzaakt flinke littekens, maar tijd heelt alle wonden.

Lees verder op: Accepteren kan je leren