Een ander vast onderdeel van de revalidatie zijn de gesprekken met een psycholoog. De derde ondertussen, want na het afscheid van mijn GGZ psycholoog in opleiding (omdat ik me niet begrepen voelde en toch ook ging verhuizen), heb ik direct een andere psycholoog gezocht in mijn nieuwe woonplaats, om de behandeling, die ik volgens de eerste revalidatiearts nodig had vóórdat ik mocht revalideren, door te zetten.

Mijn derde psych is een jonge meid, ik gok ergens halverwege de 20. Mijn eerste gedachte is dat ook zij nog niet zoveel ervaring kan hebben met de klachten die ik heb, maar dat ze vast niet voor niks is aangenomen bij een revalidatiecentrum. Ik hoop dus maar dat zij mij wel begrijpt en bespreek gelijk mijn ervaring met de GGZ psycholoog in opleiding met haar. Dat ik niet begrijp waarom er zo'n uitslag uit de test kon komen. Of misschien begrijp ik het wel, maar dan is het verkeerd geïnterpreteerd. Ja, ik ga bepaalde situaties uit de weg, ben niet graag op drukke plekken. Maar dat is niet omdat ik bang ben! Alle geluiden komen gewoon keihard binnen. En ik zie elke beweging. Weet je hoe vermoeiend dat is? Daarbij raak ik in de drukte het overzicht volledig kwijt. Kan dan gewoon niet meer nadenken... Ze zegt dat ze me begrijpt en dat ze de uitslag van de test niet zo belangrijk vindt. Ze vindt het juist goed dat ik omdraai en weg ga als het ergens te druk is voor mijn gevoel. Dat is juist luisteren naar je lichaam! Ja, denk ik, en ik voel mijn zelfvertrouwen weer een heel klein beetje groeien.

Ook vraag ik haar of zij denkt dat ik EMDR nodig heb. Ik zeg dat de vorige twee psychologen dat beide niet nodig vonden, maar dat ik me niet kan voorstellen dat ik geen trauma heb overgehouden aan dit voorval. Ik vertel erbij dat ik een heel zacht karakter heb, dat ik een hekel heb aan ruzie maken en dat ik nog nooit gevochten heb. Of nou ja, nooit... Nee, het had vechten kunnen worden, dat wel! Eén keer..., één keer heb ik tijdens het uitgaan een klap in mijn gezicht gehad, van een erg jaloers meisje. Als ik in een reflex teruggeslagen had, was het vechten geworden. Maar ik heb niet terug geslagen. Ik heb rustig gevraagd wat er aan de hand was en waarom ze vond dat ze mij moest slaan. Antwoord heb ik nooit gekregen...

Een paar jaar geleden heb ik wel al eens EMDR gehad na een ongeluk met paarden en dat heeft me toen in no time van mijn paniekaanvallen afgeholpen. Nu heb ik op dit moment geen last van paniekaanvallen, maar ergens zal dit voorval op mijn werk en de hele nasleep ervan toch wel een behoorlijke indruk hebben achtergelaten. Dat moet toch wel? Misschien niet bewust, maar vlak het onbewuste of onderbewuste deel van het brein niet uit.

De psycholoog zegt dat ook zij vindt dat ik geen uiterlijke kenmerken heb van een trauma. Ik kan het hele verhaal vertellen zonder in paniek te raken of te huilen, ik heb er geen nachtmerries over, ik krijg geen vlekken in mijn nek als ik mijn verhaal doe en ook het zweet breekt me niet uit. Daarom kom ik niet in aanmerking voor EMDR. Ik merk dat het me teleurstelt. Het voelt alsof er behoorlijk oppervlakkig naar de situatie gekeken wordt. Je moet in een bepaald hokje passen om de daarbij behorende behandeling te kunnen krijgen. Er wordt niet of misschien amper gekeken naar wie je werkelijk bent, naar hoe je was en hoe je karakter is. 

Als huiswerk krijg ik een hoofdstuk van het boek 'Leven met Pijn' mee. Dit hoofdstuk moet ik thuis doorlezen en de opdrachten uitvoeren. Leven met pijn, wat een klotetitel! Ik wil van de pijn af, niet ermee leren leven! Ik heb maar weinig nodig om mijn irritatievlammetje weer aan te wakkeren...

Lees verder op: Frustratie in het kwadraat