28 oktober 2014. Na tien weken revalideren volgt het eind gesprek. Ik baal ontzettend dat we niet meer bereikt hebben. Had gehoopt om weer klaar te zijn voor het normale leven, maar het resultaat is alles behalve dat... Ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik nog lang niet klaar ben om losgelaten te worden. Dat ik bang ben dat ik het alleen niet red. Maar de revalidatiearts vindt dat ik genoeg handvatten heb gekregen om hier zelf mee verder te kunnen. 'Oké, als jullie dat zeggen, dan zal dat wel zo zijn...', denk ik twijfelend. 'Ik ga er natuurlijk wel voor!' De dag erna schrijf ik me meteen in bij de sportschool om mijn oefeningen te kunnen blijven doen.

De weken erna ben ik behoorlijk aan het worstelen met mezelf. Op sommige dagen gaat het goed en lukt het me om echt voor mezelf te kiezen en te luisteren naar mijn lichaam, andere dagen loopt het helemaal in de soep en ben ik één bonk frustratie. Ook het sporten frustreert me. Ik wil heel graag de groepslessen volgen. Dat is echt mijn ding! Maar voor nu nog veel te heftig natuurlijk. De apparaten vind ik leuk wanneer ik mezelf ermee uit kan dagen. Kapot gaan op de fiets of op de cross-trainer, of net iets teveel gewicht om weg te duwen met je benen. Spierpijn kweken! Dan is het leuk! De uitdaging om me aan mijn revalidatie-schema te houden voelt niet als een uitdaging die bij mij past...

Ik zou zó graag nog wat langer begeleid willen worden, zodat ik mijn oude gewoonte om mezelf zo makkelijk voorbij te lopen, af kan leren. Urenlang zoek ik op internet, maar ik kan geen traject vinden waar ik nog voor in aanmerking kan komen.

Op een dag lopen Stefan en ik langs een gebouw waar een open dag is. Hier worden mensen met niet aangeboren hersenletsel begeleid ná hun eerste revalidatie. Een soort vervolg dus. Ik kijk mijn vriend blij aan. 'Dit is wat ik nodig heb!', zeg ik lachend. 'Ook een hersenschudding valt onder hersenletsel en de klachten die ik allemaal heb, zijn stuk voor stuk het gevolg daarvan, dus hier kunnen ze me vast verder helpen in mijn acceptatie!' We besluiten naar binnen te gaan om te kijken wat het precies is en of ik daar eventueel terecht zou kunnen.

Een aardige mevrouw komt op ons af. 'Wat leuk dat jullie er zijn!', zegt ze. 'Kan ik iets voor jullie betekenen?' Ik vertel haar mijn verhaal en waar ik allemaal last van heb. Ook vertel ik over de revalidatie en dat ik niet het gevoel heb dat ik het verder al alleen kan. Ze luistert aandachtig. 'Ik denk dat je hier goed op je plek zou zijn en dat we je hier prima verder kunnen helpen.' zegt ze. 'Alleen moet je om te mogen deelnemen aan dit programma wel aantoonbaar hersenletsel hebben. Heb je dat?' 'Niet dat ik weet, maar mijn klachten zijn wel hetzelfde. Volgens mij is het ook nog nooit echt goed onderzocht...' zeg ik.

Thuis maak ik gelijk een afspraak met de huisarts. Ik wil een doorverwijzing. Natuurlijk heb ik nooit gehoopt op aantoonbaar hersenletsel, maar mijn wanhoop zorgt er nu voor dat iets in mij toch graag zou willen dat er iets op de MRI te zien zal zijn.

Zoals gewoonlijk bij hersenschuddingen of whiplash blijkt er op de MRI niks te zien te zijn. Daarom worden deze klachten door sommige artsen ook nog steeds niet serieus genomen... Opgelucht dat het geen (aantoonbaar) hersenletsel is, maar ook teleurgesteld dat ik nu niet in aanmerking kom voor het vervolgtraject, loop ik het ziekenhuis uit. Ik bel de mevrouw van het revalidatieprogramma op en vertel de uitslag. 'Ik snap je teleurstelling, maar probeer ook blij te zijn met een positieve uitslag!', zegt ze. Ze wenst me heel veel sterkte en ik verbreek de verbinding. Ik zal het toch echt alleen moeten doen...

Lees verder op: Onbegrip