Van de fysiotherapie verwacht ik misschien wel het meeste. Maar mijn verlangen naar een grote, gespierde personal trainer die me wel even door de pijn heen schreeuwt, moet direct plaatsmaken voor het beeld van een zachtaardige dame die me uitlegt dat we ons vooral gaan richten op ontspanning met daaraan toegevoegd wat voorzichtige conditie-opbouwende oefeningen. Ai... Dit is niet wat ik gehoopt had te horen, maar, herinner ik mezelf, ik heb besloten om ervoor te gaan. Wie weet hoe snel ik mijn conditie weer op kan bouwen!

Ik mag plaatsnemen op de behandeltafel en mijn ogen sluiten. De fysiotherapeut geeft aanwijzingen om de spanning los te kunnen laten. Al heel snel is het net alsof ik in een achtbaan zit! Het lijkt alsof ik alle kanten op geslingerd word en mijn handen houden krampachtig de tafel vast. Het maakt me misselijk. Snel doe ik mijn ogen weer open. De fysio legt uit dat dit allemaal stress en spanning is wat loskomt. Ik mag op de rand van de tafel gaan zitten en met mijn voetzolen heen en weer over de grond wrijven. Zo maak je het snelste duidelijk aan je evenwichtsorgaan waar de vloer is. Al snel voel ik me weer stukken beter. Thuis mag ik dit dagelijks meerdere keren gaan oefenen. Mijn lijf moet weer leren om te ontspannen.

We gaan door naar de conditie-oefeningen en lopen daarvoor naar een gymzaaltje. Hier staan een aantal fitnessapparaten. 'Yes', denk ik, 'eindelijk actie!' Ter voorbereiding heb ik een flesje water en een handdoek voor het zweten meegenomen van huis.

We starten met drie apparaten. De fiets, de loopband en de crosstrainer. Ik heb er zin in en stap enthousiast op de fiets. Voordat ik begin te trappen, stelt de fysiotherapeut het apparaat in. Weerstand 1, tijdsduur 7 minuten. 'Misschien is het alleen de warming up', denk ik, maar al snel blijkt dat ik er weer eens teveel van verwacht heb. Na zeven minuten rustig trappen is het echt klaar en mag ik op de loopband gaan staan. Gelaten kijk ik toe hoe ik vijf minuten over een vlakke 'weg' mag wandelen. Wat een domper. De fysio legt uit hoe belangrijk het is om kleine stapjes te zetten. En dan bedoelt ze niet tijdens het lopen, maar voor mijn herstel. 'We gaan op zoek naar waar je grenzen liggen en gaan daar niet overheen.' Ik kan mijn teleurstelling en irritatie maar moeilijk verbergen. 'Ja ja, kleine stapjes... Nou weet ik het wel!', denk ik. Dat dat totáál niet bij me past, daar heeft niemand een boodschap aan!

Bij het instellen van de crosstrainer schiet ik in de lach. Twee hele minuten, zonder weerstand... De fysio kijkt me aan en glimlacht. 'Moeilijk hè, langzaam op moeten bouwen...' zegt ze met een begripvolle blik in haar ogen. Ik knik en ongewild vullen mijn ogen zich met tranen. 'Ik hoop dat ik dat ding binnen de tijd in beweging krijg!', grap ik en lach mijn verdriet weg...

De volgende dag voel ik me behoorlijk slecht. Ik heb zenuwpijn en ook spierpijn. Die veel te simpele, korte oefeningen hebben er toch redelijk ingehakt. Ik zit natuurlijk al twee jaar volledig stil, maar dat je lichaam dan zó ver achteruit gaat, had ik niet verwacht... Ik moet opschrijven wat ik voel. Niet alleen lichamelijk, maar ook wat er in mijn hoofd gebeurt, welke gedachtes er opkomen en welke emoties ik ervaar. Al snel heb ik een flinke lijst op papier staan. Ik lees het nog eens door en merk dat ik er niet vrolijker van word... Snel leg ik de lijst aan de kant. Die bespreek ik van de week wel weer met de fysio... Nu proberen mijn gedachtes ergens anders op te krijgen!

De weken gaan voorbij en mijn lichaam lijkt er niet aan toe te zijn om conditie op te bouwen. Steeds als er een half minuutje bij komt, slaat mijn lichaam volledig op tilt. 'Jammer dat we niet meer bereikt hebben.' zegt de fysiotherapeut op de laatste dag van de revalidatie. 'Ja, dat vind ik ook...' zeg ik. 'En nu?', vraag ik. 'Nu heb je een basis waar je zelf mee verder kunt,', zegt de fysiotherapeut. 'Heel veel succes!'

'Een basis...' denk ik, 'Ik heb een lijf waar ik niks meer van begrijp en waar ik totaal niet meer op kan vertrouwen. Een lijf dat de ene dag wel wat meer kan, maar wat de volgende dag al bij minder op tilt slaat.' Ik loop de deur van het revalidatiecentrum uit en heb geen idee hoe nu verder...

Lees verder op: WIA keuring