Februari 2013. Zo heel af en toe word ik uitgenodigd om langs te komen op mijn werk. Zo ook nu. Het is tien minuten autorijden, wat voor mij eigenlijk te lang is. Maar ik doe het toch, want ik vind het fijn om even uit mijn huis te zijn en mijn gedachten op iets anders te zetten. Gezellig een bakkie doen op kantoor en vertellen hoe het met me gaat en waar ik mee bezig ben qua behandelingen. Dacht ik...

Het kantoorbezoek bleek dit keer echter van serieuzere aard. In april loopt mijn contract af en ze zijn van plan het niet te gaan verlengen. Het voelt als een klap in mijn gezicht! Ik deed mijn werk goed, heb nooit klachten gehad! Geven ze me nou echt niet de tijd om te herstellen? Van de arbo arts mocht ik niet eerder aan het werk dan dat ik me weer helemaal goed voelde, want bij deze doelgroep moet je er voor 100% staan. Niet voor 99%, want dan pakken ze je op je zwakke plek. Maar dan zit ik toch terecht thuis? Ja, zegt de teamleider, maar aan ziek personeel hebben we niks... Dat klopt, denk ik. Ik snap het vanuit hun oogpunt, alleen bezorgt het mij huizenhoge problemen, die ik er nu eigenlijk niet bij kan en mag hebben...

Thuis aangekomen ga ik het voor mezelf allemaal op een rijtje proberen te krijgen. Wat heeft dit allemaal voor gevolgen? Mijn toch al lage leerlingensalaris wordt een WW-uitkering. Dat betekent dat ik 70% overhoud van mijn basissalaris. De avond- en weekendtoeslagen worden helaas niet meegeteld. Er ontstaat een knoop in mijn maag bij het besef dat dat niet genoeg is om op mezelf te kunnen blijven wonen... Mijn fijne huisje, die ik helemaal zelf zo leuk heb opgeknapt en gezellig heb gemaakt, met de enorme tuin waar Ferro het ook zo naar zijn zin heeft. We hebben er net een jaartje van kunnen genieten...

In tranen bel ik mijn vriend en mijn ouders. Waar moeten Ferro en ik nou naartoe? De stress slaat toe! Mijn vriend stelt al vrij snel voor om samen te gaan wonen in zijn koophuis, drie hoog zonder lift. Samenwonen is iets wat we beiden heel graag willen, maar wat niet kan, omdat ik Ferro heb. Ferro wordt al wat ouder, weegt 45 kilo en mag niet dagelijks 4x drie trappen op en af lopen. Daarom hadden we besloten om niet samen te gaan wonen zolang ik de hond heb. Hem wegdoen was voor mij geen optie! Ik word misselijk bij het idee dat ik door deze situatie toch tot het onmogelijke gedwongen word... Na vele malen alle voors en tegens tegen elkaar afgewogen te hebben, hak ik, gebroken van verdriet, de knoop door....

Bijna acht jaar hebben we samen mogen zijn. En wat heeft Ferro me door een boel ellende heen gesleept. Als ik verdrietig was, wist hij me op een gekke manier wel weer aan het lachen te maken.
Hij zou voor altijd bij me blijven. Dat hadden we afgesproken. En niets of niemand zou daar verandering in kunnen brengen. Dacht ik... Totdat ik op 21 augustus 2012 naar mijn werk ging. Een dag met grote gevolgen...

De keuze om een andere baas voor Ferro te zoeken is het moeilijkste geweest wat ik ooit heb moeten beslissen. Maar het kon niet anders. Het was voor ons allebei het beste... Ik schreef een mooie advertentie en plaatste die online.

Wie wil zo'n mooie, stoere hond met ook nog eens een gouden karakter nou niet? Verschillende mensen hebben gebeld dat ze hem die avond wel even op wilden komen halen. Woest was ik! Wat denk je nou? Dat het zo makkelijk gaat? Dat ik hem zomaar aan de eerste de beste mee geef? Dat dacht ik niet! Een paar mensen mochten na het eerste contact langskomen. Maar bij niemand had ik dat echte goede gevoel. Totdat ik die ene e-mail kreeg... Een mail die me raakte en wat bijna te mooi klonk om waar te zijn. Zoveel ervaring in de hondensport, dagelijks uren wandelen op de hei en bereid om helemaal vanuit het puntje van Zuid Limburg naar de Veluwe te rijden om 'even' kennis te komen maken. Na wat over en weer mailen hebben we een afspraak gemaakt en in de tussentijd heb ik contact gezocht met de Duitse Herder Vereniging waar deze man zei een bestuursfunctie gehad te hebben, om het verhaal achter deze e-mail te checken. Ik moest en zou voor 100% zeker weten dat het klopte wat deze man geschreven had. Want Ferro moest het zeker weten goed krijgen, het liefst beter dan bij mij. En het verhaal klopte... Theoretisch was dit de perfecte match. Nou nog in de praktijk...

12 juni 2013
De dag van de kennismaking brak aan. Ik had besloten om goed op Ferro zijn reactie te letten, want dat vond ik het belangrijkste. Mijn moeder was er ook bij, want twee zien en voelen meer dan één. Ze liet de meneer binnen en ik zag het meteen gebeuren. Ferro koos voor hem en hij koos voor Ferro. Duidelijker kon het niet. De spanning in de ogen van de man toen hij binnenkwam maakte direct plaats voor tederheid. Binnen vijf seconden wist ik gewoon dat het goed zat! Ferro is altijd meer een 'mannenhond' geweest. Heel groot, sterk en altijd uitgedaagd willen worden. Maar het was altijd wel echt míjn hond. Nu was het anders. Alsof hij het wist. Meteen ging hij naast zijn toekomstige baas zitten, de klik was er zo overduidelijk! Nog even een stuk gelopen, waarbij Ferro in zijn enthousiasme de riem in vijf stukken gebeten heeft. Hij heeft zich echt misdragen, maar we konden er allemaal om lachen. Het voelde zo goed, van beide kanten...

9 juli 2013
De dag van het afscheid... Samen zijn Stefan en ik met Ferro en zijn hele hebben en houden naar Zuid Limburg gereden. Een dag met zoveel tegenstrijdigheden. Verscheurd door verdriet om noodgedwongen afscheid te moeten nemen, maar dankbaar voor de perfecte match die ik voor Ferro gevonden heb en blij om samen te gaan wonen... Het verdriet overheerste...

Die nacht schreef ik dit gedichtje:

Nooit meer samen wandelen
en pootjebaden in de beek.
Nooit meer heel goed je hoofd afdrogen
nadat je weer eens onder water keek.

Nooit meer haren op mijn kleren
of een kwijlspoor op mijn jas.
Nooit meer die lieve ogen
die me precies konden vertellen wat er aan de hand was.

Nooit meer gekke buien in de tuin
of je nagels op het laminaat.
Nooit meer speelgoed ruilen voor iets lekkers
en nooit meer het boertje wat je na je eten altijd laat.

Het leven kan soms keihard zijn,
vaak loopt het niet zo als gepland.
Ik denk dat dit de juiste keuze is
en hoop dat je daar in het zuiden heel gelukkig bent!

Ik ga je missen, maatje! ♡

Lees verder op: Tegenpartij