2 juni 2014. Vandaag heb ik een afspraak bij het UWV. Ik zit namelijk bijna twee jaar in de ziektewet. Er gaat gekeken worden of ik recht heb op een WIA uitkering en of ik daarbij wel of niet een sollicitatieplicht heb. Vandaag staat het gesprek met de arts op het programma en over een week of twee krijg ik een oproep voor de arbeidsdeskundige.

Ik ben nerveus.... Want wat heb ik een boel horrorverhalen gehoord over de keuringen bij het UWV. Met lood in mijn schoenen loop ik samen met Stefan het gebouw binnen, hopende dat ik vandaag begrepen word, dat ik goed uit mijn woorden kan komen en dat er voldoende tijd is om alles te bespreken. Ik heb besloten volledig open kaart te spelen, alles te vertellen zoals het is. En om ook mijn struikelpunten te benoemen als daarom gevraagd wordt...

Ruim op tijd en heel goed voorbereid nemen we plaats in de wachtruimte.

*Ik heb een lijst gemaakt met al mijn klachten, want dat zijn er behoorlijk veel en omdat ik er al zo lang mee loop, ben ik aan een aantal dingen al aardig gewend. Betekent niet dat ik daar geen last meer van heb, maar het valt niet meer zo op. En omdat mijn concentratie niet zo best is, is een geheugensteuntje soms wel even fijn.

*Ik heb thuis de functionele mogelijkheden lijst al vooraf uitgeprint en zo compleet mogelijk ingevuld. Dit gaat de arts zo meteen ook doen, maar ik kreeg deze tip omdat er soms niet genoeg tijd is om alles te doorlopen en dat de rest dan achteraf door de arts ingevuld wordt. Op gevoel of op de gok... En daar kunnen naar mijn idee alleen maar problemen door ontstaan...

*Ik heb alle artsenverklaringen van de afgelopen jaren opgevraagd en gekopieerd. Deze laat ik achter voor in mijn dossier. Ook de verklaring van mijn GGZ psycholoog in opleiding. Die licht ik nog wel even extra toe uiteraard.

*Verder probeer ik me bewust te zijn van mijn houding en mijn gedrag. Ik heb namelijk nogal de neiging om pijn, emotie en problemen weg te lachen en een masker op te zetten. Veel artsen prikken er doorheen, maar het kan ook een hele verkeerde indruk geven en de uitslag van het onderzoek beïnvloeden.

De deur van de wachtruimte gaat open. Een nors uitziende dame verschijnt in de opening en roept mijn naam. Haar steile haar hangt slap langs haar grauwe gezicht en ze draagt geen make-up. Ze past op het eerste gezicht perfect in mijn horrorscenario... Mijn hart slaat een slag over en het liefst zou ik me verstoppen achter de enorme plant die in de hoek van de kamer staat, maar in plaats daarvan sta ik op, loop met lood in mijn schoenen op haar af en geef haar een hand.

Ze begeleidt ons naar een kamertje en vraagt of we wat willen drinken. Daarna vraagt ze hoe het met me gaat. Je bent natuurlijk al snel geneigd om 'goed' te zeggen, maar dat is in dit geval niet heel verstandig... Daarom zeg ik dat het stukken beter kan.

Ze vraagt wat er een paar jaar geleden gebeurd is. Ik begin te vertellen en pak mijn briefje erbij waar alle klachten opstaan. Ik vertel erbij dat ik het opgeschreven heb, omdat ik zo veel mogelijk informatie wil geven, zodat zij een zo goed mogelijke inschatting kan maken van mijn situatie. 'Hoe gaat het met koken?' vraagt ze ineens. 'Koken? Dat gaat moeilijk...' zeg ik een beetje vertwijfeld door de onverwachte vraag. 'Ik kan niet meer alles tegelijk doen. Niet de aardappels opzetten, daarna pas de groente snijden, ondertussen het vlees opzetten, tafel dekken en zorgen dat alles tegelijk klaar is. Nee, zo werkt het helaas niet meer. Ik schil in de middag de aardappels en zet dan even later ook al de groente klaar. Als het tijd is om te koken, dek ik eerst de tafel. Dan zet ik de aardappels op het vuur, zet de timer op 25 minuten en maak een briefje met daarop hoe laat ik de groente en het vlees op moet zetten. Ik zorg ervoor dat ik verder geen afleiding heb van mijn telefoon of de televisie. Meestal lukt het dan redelijk, maar soms loopt het ook helemaal in het honderd. Dan neemt mijn vriend het koken van me over zodra hij thuiskomt uit zijn werk en probeert te redden wat er te redden valt. Of we schuiven een pizza in de oven als het eten écht mislukt is...' Mijn vriend en ik kijken elkaar aan en glimlachen. We weten allebei goed hoe de sfeer op dat moment in huis is, maar gelukkig kunnen we er achteraf altijd om lachen samen.

Daarna wil de arts wat lichamelijke onderzoeken doen. Simpele testjes die de neuroloog ook uitgevoerd heeft in het verleden.

Vervolgens vraagt ze wat ik allemaal al heb gedaan om te herstellen. Ik pak mijn map uit de tas met daarin de hele stapel met artsenverklaringen. Ik loop de stapel door en geef toelichting waar nodig. Bij de verklaring van de GGZ psycholoog in opleiding zie ik zowaar een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. Dit is de eerste keer dat haar gezichtsuitdrukking verandert sinds we hier zijn. 'Het staat haar een stuk beter, zo'n glimlach...', denk ik.

Ik vertel dat ik momenteel bezig ben met een revalidatietraject en dat ik het eindverslag wel wil opsturen zodra ik dat heb. Ik zeg dat ik hoge verwachtingen heb en hopelijk kan starten met een re-integratietraject zodra ik klaar ben. Dat ik niet kan wachten om weer te kunnen werken! Om weer deel te nemen aan de maatschappij en me weer nuttig te voelen. Om weer collega's te hebben en ergens bij te horen.

Het invullen van de functionele mogelijkheden lijst gaat beginnen. Ik zeg haar dat ik hem thuis al voorbereid heb. Ze trekt haar wenkbrauwen op en kijkt me over de rand van haar leesbril aan. 'Dat was niet nodig geweest.' zegt ze. Ik vertel dat ik het heb gedaan om zo goed en compleet mogelijk antwoord te kunnen geven op de enorme lijst met vragen. Ze reageert niet, maar lijkt mijn antwoord te accepteren... We lopen de functionele mogelijkheden lijst samen door. Een groot deel komt niet aan bod en ze verontschuldigt zich voor het voorspelde tijdgebrek. Ik geef haar mijn lijst en zeg: 'Geeft niks, hier staat het meeste vast wel op.' Ze pakt het van me aan en voegt hem bij mijn stapel papierwerk.

Op de terugweg in de auto praten mijn vriend en ik nog even na over het gesprek. 'Hoe vond jij het gaan? Heb ik niet teveel mijn klachten weggelachen?' ,vraag ik. 'Volgens mij niet.' ,antwoordt hij. Op gelucht dat het voorbij is, maar onzeker over het verloop van het gesprek. Beiden hebben we geen idee of het nou wel of niet goed is gegaan...

Lees verder op: Arbeidsdeskundige