We ontbijten op tijd, want vandaag om 13.00 uur staat de hondensledetocht op het programma. Het is 1,5 uur rijden (ja, ja, Google... Dat zal wel...), dus we ontbijten op tijd. Verderop in de bergen heeft het gesneeuwd, dus de wegen zullen wel wat minder goed begaanbaar zijn dan op de eerdere dagen. We willen daarom om 9.30 uur vertrekken, zodat we zeker weten niet in tijdnood komen en nog even een tussenstopje kunnen maken bij Café Mocca in Geilo voor een drankje en een kaneelbroodje.
Na het ontbijt trekken we onze warmste kleding aan en stappen we met z'n drieën tot in de puntjes voorbereid de auto in. Lex blijft vandaag thuis bij Senna.
De wegen zijn inderdaad een heel stuk witter dan de dag ervoor. Het is prachtig! We komen met een goede marge aan in Geilo, dus hebben nog lekker even de tijd voor een bakkie bij Café Mocca!
Met een heerlijk drankje en broodje achter onze kiezen vervolgen we onze weg naar Hemsedal. Het laatste stukje richting de husky's is over een klein, ijzig, maar o zo prachtig weggetje met besneeuwde bomen.
We parkeren de auto langs de weg en lopen het terrein op. Het geblaf en gehuil van de honden komt ons al tegemoet. Samen met de geur van hondenpoep en -plas, die best intens is. Met zo'n 54 honden is het ook wel te verwachten dat het er niet naar roosjes ruikt... De verblijven zijn allemaal netjes schoon, dus daar ligt het absoluut niet aan!
We maken kort even kennis met de eigenaar, maar moeten eigenlijk alledrie naar het toilet. Stefan vraagt in het Noors of er een wc is. Het klonk blijkbaar goed want de man ratelt een heel verhaal, wijst ergens naar en moet daarna lachen. Ik kan goed volgen wat hij zegt en begrijp ook dat hij net een grap maakte. Hij wijst naar een gebouwtje met een blauwe deur verderop. Voor de dames is het door die deur en dan rechtsaf, de heren mogen om het gebouw heenlopen en hun behoefte doen ergens tegen een boom daarachter.
Ik vertel hem in het Noors dat we op Noorse les zitten vanwege onze emigratieplannen en spontaan gooit hij er wat Nederlandse tekst uit. Ooit heeft hij redelijk goed Nederlands gekund, maar dat is bijna allemaal weggezakt, gaat hij in het Engels verder. Tot zover onze taal-omschakel-avtiviteit...
Stefan loopt naar het gebouwtje en kiest toch voor de blauwe deur. Binnen gaat hij rechtsaf en daar loopt hij een echt Scandinavisch buitentoilet binnen. Gewoon een houten hokje met een plank met een gat erin. Daarop zit dit keer in ieder geval wel een toiletbril. Naast de zitting staat een bakje met zaagsel. De bedoeling is duidelijk. Succes ermee!
Steef moet even schakelen... Ik heb tijdens eerdere reizen al kennisgemaakt met dit fenomeen (en met nóg minder luxe), dus ik ben alle weerstand al voorbij, haha! Voor Steef was dat even anders. Maar het is gelukt!
Wanneer het andere stel er ook is, begint James, onze tourguide, met de uitleg. Hij vertelt iets over het rondje wat we gaan maken, wat de uitdagende stukken zijn en waar we op moeten letten. Ook vertelt hij hoe we de slee kunnen remmen.
Er gaan vijf honden voor elke slee. De eerste twee vanaf de slee zijn de hardste trekkers. Voorop lopen altijd een ervaren reu en teef die het tempo bepalen. De hond in het midden trekt volgens mij alleen wanneer nodig. De hoofdlijn waarmee de honden aan de slee zitten is rood. Die lijn heeft gele vertakkingen die aan het tuig van de hond vastzit. De rode lijn moet altijd strak staan. Is de rode lijn slap, dan gaat de slee dus harder dan de honden en moet je bijremmen. Dit kan door middel van met één of, in wat heftigere gevallen, met twee voeten op een rubber mat met een soort weerhaakjes te gaan staan. In het geval van een noodstop of wanneer we stilstaan voor een wissel, is er ook nog een beugel met twee pinnen die je de sneeuw in kan trappen.
Berg op moet degene die achterop staat meesteppen. Doe je dit niet, dan kijken de honden achterom en gaan ze stilstaan. Ze willen veel voor je doen, maar er wordt wel een zekere mate van samenwerking van je verwacht.
Hannah gaat met James samen voorop, Stefan en ik daarachter en als hekkensluiter het andere stel. Stefan gaat als eerste in de slee en ik sta achterop. Ik voel de spanning best wel voordat we vertrekken, want het eerste stuk door het bos is flink uitdagend. Veel heuvels op, dus meesteppen, véél bochten en ook stukken naar beneden, dus remmen.
Wanneer iedereen klaar zit en staat gaan we. Al snel merk ik dat het wat betreft het remmen een beetje hetzelfde voelt als het mennen met een tweespan paarden en heb ik de slag te pakken. De bochten en hobbels en kuilen tussen de bomen door maken het net een soort bobsleebaan. Eén keer word ik bijna gelanceerd, maar ik weet mezelf nèt achterop de slee te houden. Wat is dit gaaf om te doen!
Het middelste deel gaat over een meer en is wat 'saaier' wat betreft het sleeën, maar zo mooi qua uotzicht en rust. Nog steeds heel tof om mee te maken dus.
Halverwege wisselen we om. Ik ga in de slee en Steef gaat nu achterop. Ook deze rol is helemaal niet verkeerd, al vind ik het leuker om achterop te staan.
Na twee uur komen we weer terug bij het startpunt. We bedanken ons hondenteam uitgebreid en lopen dan met lichte tegenzin weer naar de auto. Dit was zó onwijs tof!
We rijden, met wederom in Geilo een tussenstop voor een bakkie. Dit keer bij Highland Lodge, een bakkerij/pizzaria/hotel. Door de sneeuw van vanmiddag zijn de wegen en de bomen spierwit. Dat blijft toch een magisch gezicht!
Thuis aangekomen koken we weer een lekker maaltje, tafelen nog even na en gaan dan moe en voldaan naar bed...
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een geweldige trip! Jullie zien er gelukkig uit daar.
Veel plezier nog.