Om 10.32 uur komen we bij de pont van Rørvik naar Flakk aan. Nèt twee minuten te laat, want de klep sluit vlak voor onze neus en de pont vaart weg. Nu hebben we dus een uurtje de tijd om te ontbijten...
We rijden vandaag over een stukje E6 richting Oppdal, waar we vervolgens weg 70 op gaan richting Gjøra. Daar ligt namelijk een prima camping, met vlakbij een fantastisch wandelgebied, Åmotan. Dit is een kloof waarin drie grote watervallen naar beneden kletteren. We waren hier in september ook en hebben toen vanaf de boerderij door het dal gelopen, waarbij we twee van de drie watervallen konden bekijken (de Reppfallet en de Svøufallet). Steef en ik hebben toen een paadje omhoog gespot om naar de derde waterval te lopen (de Linndalsfallet), maar dat was een flink zware wandeling die we toen niet wilden doen. Maar nu willen we de uitdaging aangaan! Wanneer we op tijd aankomen, lopen we hem vandaag nog, anders morgen.
Om een uur of drie bereiken we Gjøra. We overleggen en maken een plan. Avondeten mee voor onderweg en gaan! Zonder moeite vonden we het paadje omhoog. Het begin ziet er supersteil uit (ongeveer zo \....), dat wisten we nog van september. Vol goede moed beginnen we aan de klim, niet wetende dat het de komende 1,5 uur zo steil omhoog bleef gaan. Oke, het had misschien niet zo lang hoeven duren, maar wij hadden de pauzes gewoon nodig om op adem te komen en onze beenspieren wat ontspanning te gunnen. Wat een klim!
Bovenop de berg komen we uit bij een boerderij. Daar eten we de van te voren warm gemaakte kip madras die we nog over hebben van gister. Het eten hebben we meegenomen in geïsoleerde lunchbekers van Mepal. Ideaal!
We zien dat we 2,5 km hebben gelopen met 300 hoogtemeters in de laatste 1,5 km. En dat we nog 4,1 km te gaan hebben. Van de website www.pietsmulders.nl weten we dat we in deze laatste km's nóg 200 hoogtemeters krijgen en we moeten daarin uiteraard ook nog naar beneden. Heftig zat!
Na het eten lopen we de route verder. Eerst over een breed pad, waar ook een tractor kan rijden, maar al snel kunnen we het bos weer in. De route blijft stijgen en we vragen ons af of we ooit nog weer beneden komen en vooral hoe?! Onze beenspieren beginnen aardig te protesteren...
Eindelijk komen we op het punt dat we merken dat we nu toch gaan dalen, maar eerst nog het fantastische uitzicht op de enorme Linndalsfallet! Het was het afzien meer dan waard!
Het afdalen gaat net zo steil als het klimmen, alleen in tempo wat sneller. Maar ook nu hebben we pauzes nodig om onze kuiten even rust te geven. Benieuwd of we morgen nog kunnen lopen!
Bij de camper aangekomen wachten we even tot Steef zijn benen niet meer trillen en rijden dan naar de camping voor een heerlijk warme douche!
Reactie plaatsen
Reacties