Vannacht hebben we beide geslapen als een baby! Wanneer ik mijn ogen open doe, beweeg ik heel voorzichtig al mijn ledematen. Ai..., de eerste kadootjes van de wandeling zijn al voelbaar. Mijn kuitspieren zijn te kort en ook mijn hamstrings en rug vertellen me dat ze gisteren toch wel erg hard hebben moeten werken.
Ik loop naar het sanitairgebouw op de camping en de glooiingen in het terrein voelen als minstens 100 hoogtemeters! Spierpijn. Ik heb het altijd een heerlijk gevoel gevonden! Het resultaat van een flinke fysieke inspanning. Maar sinds mijn hersenletsel van 2012 heb ik een beetje een haat-liefdeverhouding met spierpijn. Want 'pijn' is voor mijn lijf nogal snel een reden om in de freeze-stand te schieten. Net als een verhoogde hartslag, buiten adem zijn of bijvoorbeeld zweten door warmte overigens. Allemaal reacties die bij écht gevaar zouden kunnen passen. Bij écht gevaar ga je vanuit je oerinstinct vechten, vluchten of bevriezen om te overleven. In mijn geval heb ik tijdens mijn letsel, na een periode vechten en vluchten, het meest gehad (of misschien heb ik er het meest geluisterd omdat dat volgens de behandelaren in Nederland het beste was...) aan de freeze-stand. Die freeze-stand is een stand waarin ik een aantal jaar continue gestaan heb (zie mijn andere blog Van spring in 't veld naar bejaarde ) en waarnaar mijn lichaam nog makkelijk terug grijpt.
Wanneer die freeze aan gaat, gaat alles moeizamer. Kom maar vooral niet op gang, want in de grote boze buitenwereld schuilt gevaar! Niet alleen het bewegen gaat stroever, maar ook denken, kijken, beslissingen nemen, praten, wakker worden, concentreren, klokkijken, logisch nadenken, schrijven, ontspannen, enz, kost veel moeite. Het maakt me altijd bloedchagrijnig, wat ervoor zorgt dat ik het liefst lekker binnen blijf en geen contact zoek met de buitenwereld. En hoppa, zo gemakkelijk houdt mijn overlevingsmechanisme mij dus voor de gek! Want er is op dit moment helemaal geen gevaar. Er is alleen spierpijn en een vermoeid lijf.
Gelukkig herken ik de goedbedoeld beschermende signalen van mijn lichaam tegenwoordig goed en weet ik dat ik me er niet meer door hoef tegen te laten houden. Dus ja, dank je wel voor deze waarschuwing, maar ook met hoofdpijn, spierpijn, een tegenwerkend lijf én een slecht humeur kunnen we door. Geen paniek....
We rijden vandaag een mooie, maar niet een heel bijzondere route. Wat opvalt is dat we vooral veel tunnels tegenkomen. Er is simpelweg geen andere mogelijkheid om naar de andere kant van de berg te komen, dus we hebben geen keuze...
We varen over met hetzelfde pontje als de laatste keer en gaan in Tørvikbygd linksaf weg 575 op. De rotsen langs deze weg zijn allemaal met fluorescerende verf gemarkeerd waar ze teveel uitsteken. Oppassen dus... De 575 gaat over in weg 48 en daarna 49. Vanaf weg 49 slaan we rechtsaf de Sundvorvegen op (Fv 121). Deze komt aan het einde weer uit op weg 48.
Vlak voor Eikelandsosen hebben we nog een huis te koop zien staan. We rijden er naartoe en nemen echt even de tijd. Het uitzicht is fantastisch! Het huis is prima en er zit bijna 9 ha grond bij. Het enige grote nadeel is de drukke weg die op zo'n 80 meter van het huis loopt. Het geluid ervan weerkaatst door het dal en hoor je enorm! Jammer zeg, dit kwam toch best in de richting!
We rijden verder en in Stanghelle stoppen we even om te eten. Het is een mooi plekje waar je zou kunnen zwemmen en bbq-en, maar helaas mogen we hier niet staan voor de nacht.
We vinden een mogelijke plek via de app Park4Night en gaan op pad. Vlak voorbij Dale slaan we linksaf weg 569 richting Mo op. Die weg blijkt voor de tot nu toe wat matige dag écht een schot in de roos! De Droomvlucht van de Efteling is er maar saai bij. Het is een éénbaans weggetje, met gelukkig genoeg passeerplekken. De bochten zijn krap, de afgrond diep en de rotswand aan de andere kant dichtbij. De weg is regelmatig aan de zijkant van de berg op een stapel keien gesitueerd. Niet nadenken, gewoon doorrijden.... De 'vangrail' is op veel plekken niet helemaal meer wat het geweest is. Waar hij er nog wel staat is hij van keien die met dik ijzerdraad aan elkaar zijn gemaakt. Er zijn korte éénpersoons tunneltjes en er zijn ook lange éénpersoons tunnels. O ja, en we komen ook heel af en toe een tegenligger tegen. Met goede remmen gelukkig! En had ik al verteld hoe bizar prachtig de natuur hier is? Nog zóveel mooier dan op de foto's! Ik had er gewoon kippenvel van!
We parkeren de camper bij Helleristningsfelt. Vertaald is dit Rotstekeningenveld. Tot nu toe nog geen tekening gezien.....
Reactie plaatsen
Reacties
Zo, hier krijg ik toch wel heimwee van hoor! Mooie foto's!!
En knap dat jullie de wandeling hebben uitgelopen gisteren!