Doodsangsten op Route 17

Gepubliceerd op 31 mei 2015 om 19:21

zondag 31 mei 2015, Kilboghamn, Noorwegen

 

Vanmorgen na een redelijk korte nacht ietwat gebroken wakker geworden. Om 10.22 uur zouden de Saltstraumen beginnen, dus om tien uur zijn we naar de brug gelopen waarvan je ze erg mooi kan zien. En ik weet niet of het door de harde wind kwam of door de hoge brug (of allebei, hihi), maar mijn lieve vriendje stond aan het begin van de brug ineens aan de grond genageld... Doodeng vond hij het! (Leuk ook dat we straks met de camper over die brug moeten... Ogen op de weg Steef, niet naar beneden kijken!)

Omdat het op de brug toch wel heel hard waaide, zijn we ook nog even naar beneden geklauterd. Vanaf daar konden we het ook erg goed zien. Wat gaaf om te zien hoe hard dat water de fjord in gepompt wordt! Zelfs nog een otter gezien die gedesoriënteerde visjes aan het vangen was.

 

Na dit natuurspectakel zijn we weer in de camper gestapt. Steef met zwetende handjes voor die enge brug... Maar tot onze verbazing moesten we de andere kant op! Wat een geluk, het angstige moment wordt nog even uitgesteld...

Weg 17, die loopt van Bodø tot Steinkjer, is prachtig! De machtige bergen met besneeuwde toppen en het kraakheldere water waarin de zon de mooiste kleuren naar boven laat komen. Maar ook grensverleggend en af en toe adembenemend eng! Vlak langs een afgrond met aan de ene kant rots en aan de andere kant fjord (200 meter lager). Of stukken weg waar je écht niet met twee auto's naast elkaar kan. En daar kom je dan natuurlijk precies een vrachtwagen of camper tegen... Dan maar in zijn achteruit naar een plek om ons te laten passeren.

Bijzonder is ook dat er nog aardig wat mensen deze weg op de fiets of op de langlauf-rolski's trotseren! En vaak zijn dat mensen die ver boven de 60 jaar zijn. Tenminste, zo zien ze eruit... Alle respect voor deze bikkels, maar wij zijn blij met ons bakbeest!

De eerste twee pontjes op route 17 hebben we achter de rug. Nu staan we vlak voorbij Kilboghamn naar de middernachtzon te kijken. Morgen moeten we een ommetje maken naar Mo i Rana om te pinnen, want we hebben niet genoeg geld voor de volgende overtochten. Gelukkig niet al te ver om, een kilometer of 50... En weer terug, haha! Maar dat maakt niet uit, we hebben geen haast... Heerlijk...

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.