woensdag 10 juni 2015, Dagali, Noorwegen
Na de landkaart van Noorwegen even bestudeerd te hebben, gooien we de route om. De wegen die we zouden rijden, staan gemarkeerd als voor ervaren bestuurders, dus zijn spannend in alle opzichten. Ik voel me slecht, dus spanning is niet goed voor mijn lijf en Stefan staat ook niet te springen om onaangename verrassingen.
Aangezien we pas net over de helft van onze vakantie zijn, maar al bijna aan het eind van onze route, gaan we niet richting Bergen en dan naar beneden naar Kristiansand. We pakken dit (vervloekte) pontje en rijden langs de Hardangervidda richting Oslo om daarna door de provincie Telemark naar het zuiden te rijden.
We wachten lang, bijna 1,5 uur, op de pont, die er ook nog eens een uur over vaart. Niet omdat er geen andere mogelijkheid is, maar omdat de enige andere optie (half uurtje rijden...) over een enge hoge brug gaat. We zoeken hem op internet op en hij ziet er inderdaad eng uit. Wachten dus....
Als we van de boot afkomen, rijden we een mooi stukje weg langs de Eidfjord. Tenminste, we denken dat het prachtig moet zijn, maar die vervelende wolken belemmeren ons zicht. Zodra we bij Brimnes in de buurt komen, zien we in de verte die brug uit de mist tevoorschijn komen. Het lijkt een soort touwbrug, hoog boven het water. Steef krijgt al de kriebels als hij ernaar kijkt! Ik probeer hem terwijl we rijden tussen de bomen en struiken door op de foto te zetten (iets wat nog verrekte moeilijk is, net zoals de dop van de lens halen en zorgen dat de camera aan staat....) en Stefan probeert zijn ogen op de weg te houden. De brug verdwijnt uit het zicht en we rijden en tunnel in. Blauw licht komt ons tegemoet, we zien een binnenbergse rotonde en de navigatie zegt 'rechtdoor'. Maar dat is de brug op, want er hangt een waarschuwingsbord voor de wind! Even dreigt er paniek in de camper! We rijden een extra rondje, de navigatie is ook in de war, ik kijk op de kaart en zie dat we niet rechtdoor, maar naar links moeten. De rotonde en de brug zijn nieuw en staan nog niet in de navigatie. Pfieuw... We komen de tunnel uit en pakken de eerste parkeerplaats. Tijd voor een peukie (en een goede foto van de brug...)
Nadat het adrenalinepeil weer naar een normaal niveau is gezakt, rijden we verder. Al snel rijden we in rap tempo de berg op, op weg naar de Vøringvossen, een 180 meter hoge waterval. De weg omhoog is op zijn zachtst gezegd bijzonder. Zeker de vermicelli-achtige tunnels die we tegenkomen. Ze kringelen door de berg omhoog en het ziet er grappig uit op het schermpje van onze Garmin navigatie.
Na de laatste tunnel komen we bij de parkeerplaats van de Vøringvossen. Een grote parkeerplaats, want hij moet de busladingen vol Chinezen en Japanners ook aankunnen. En ook nu zijn zij er in grote getale!
De waterval is erg mooi! Een hele diepe kloof, waarin het water in bijna vrije val naar beneden klatert. We kunnen tot op de rand van de kloof komen, maar waarschuwingsbordjes om niet naar beneden te vallen weerhouden ons ervan. Twee gedenkstenen voor mensen die de gok wel hebben genomen, zetten de toeristen van de toekomst hopelijk aan het denken...
We gaan verder en rijden al snel weer tussen de sneeuw. En de wolken... Weer wordt ons uitzicht erdoor belemmerd. Maar goed, het meeste is hier toch al wit, dus erg veel verandert het uitzicht niet.
Omdat dit een doorgaande route is, is het een beetje een flauw aftreksel van de Sneeuwweg, die we zouden rijden. Sneeuwwallen van een half tot twee meter hoog, waar het opgespatte zand en fijnstof van het langsrazende verkeer grauw tegen aangeplakt zit. Bah...
In het wintersportplaatsje Geilo, waar ooit de skisport is uitgevonden, tanken we en kopen we wat verse groenten en dan kunnen we op zoek naar een slaapplek. We hebben afgesproken minder kieskeurig te zijn, zodat we niet steeds zo laat nog aan het rijden zijn.
De eerste gemeente waar we doorkomen is Dagali. Parkeerplaats over 1 km, staat er op het bord. We hopen dat het wat is...
De parkeerplaats ziet er goed uit. Er staan picknickbanken, er lopen wandelroutes en we kunnen gratis gebruik maken van een schone warme douche en toilet! Prima plek!
Ik spring gelijk onder de douche en Stefan bereidt het eten voor. Daarna trekken we onze wandelschoenen aan en gaan we er op uit. Steef krijgt voor het eerst deze week zelf zijn veters dicht! Het gaat de goede kant weer op met zijn rug!
Het is hier prachtig! De gekleurde mosjes waar ik het eerder over had, zijn hier massaal aanwezig en het liefst zet ik iedere bemoste kei op de foto! Om de weg niet kwijt te raken, gaat Stefan als wegwijzer staan en schiet ik er een plaatje van. Wij overleven het wel hier in de wildernis, haha!
Reactie plaatsen
Reacties