Tjoeke Tjoeke Pèp Pèp!

Wat was dat lekker wakker worden vanmorgen! Tot nu toe was het uitslapen nog niet echt gelukt, maar deze ochtend keken we pas om half tien voor het eerst op de klok! Voorzichtig schoven we het verduisteringsgordijn naar beneden waardoor het zonnetje vrolijk de camper in kon schijnen. Nadat het Noorse weerbericht van gister alleen maar regen voorspeld had, was dit een hele aangename verrassing!

Vandaag willen met de Flåmsbanen, één van de steilste spoorlijnen ter wereld, omhoog. En trouwens ook weer naar beneden. Je kan ervoor kiezen om halverwege de terugreis uit te stappen en het laatste stuk naar beneden te wandelen, maar dat is dan alsnog 2,5 tot 3 uur lopen. Aangezien mijn energie nog niet echt terug is en Stefan zijn rug ook aardig blijft protesteren, lijkt ons dat nèt iets teveel van het goede.

Om elf uur verlaten wij ons prachtige stekkie en rijden we weer terug naar Flåm, zo'n drie km verderop. Bij de ticketbalie aangekomen, concluderen we dat vandaag waarschijnlijk een vrij drukke dag is, want onze eerste mogelijkheid om met de trein te gaan is pas om half 6! Er zit niks anders op dan gewoon een half dagje te wachten.

We maken een wandeling door Flåm, ik draag een steentje bij aan een stenentorentje en we gaan terug naar de camper. Onze poepdoos is bijna vol, dus hebben we nu mooi even de tijd om die te gaan legen. De eerste mogelijkheid zit 17 km verderop bij de Shell (na twee tunnels) aan de rechterkant. De eerste tunnel is er één van 5,5 km en de tweede is 11,5 km lang. Daartussen 100 meter frisse buitenlucht. Niet echt een gezellig stukje rijden dus... Maar goed, dat ding moet leeg, dus rijden we, letterlijk, door de bergen naar, zoals wij het noemen, de camperdump.